Bugün öyle doluydu ki içim, birisi benimle ilgilensin istedim. Şans bu ya, normal şartlarda bana ilgi göstermesini isteyeceğim herkes de kendileriyle meşguldü.

Bazen olur öyle, benimle ilgilenin demek istersiniz insanlara ama diyemezsiniz.  Hatta tam aradığınız omuza elinizi uzatırsınız ve o omuz sizin elinizin uzandığını fark edemeden ulaşılmaz olur. Bunu özellikle yapmazlar tabi ki.  Sadece acı bir gerçek vardır ve önce can, sonra canandan ibarettir bu hayat.  Garipsenmez olan biten.  Keşke omzunu uzaklaştırmadan önce bana ihtiyacın var mı diye sorsaydı dersiniz ama o kadar. İlk defa olmuyordur. Aksine çok kez olmuştur. O yüzdendir bu kadar “güçlü” olmanız.

Güçlü de olsa, zayıf da olsa an geliyor ve insan dik durmaya çalışırken ona yarenlik edecek birisini arıyor.  Bir söz vardır; gönül ne kahve ister ne kahvehane, gönül sohbet ister kahve bahane.

Bugün gönül onu istedi işte.  Artık alışkanlık halini almaya başladığını fark ettiğim günlük sohbet siteleri ziyaretimi yaptım. Yaklaşık bir ay önce,  mobil sohbet sitelerindeki tecrübesizliği bana benzeyen ve yine benim yaptığım gibi, chat sitelerinde zaman geçirmeyi alışkanlık haline getirmiş bir adama aşık olmuş bir kadınla tanıştım.  Mobil chat siteleri uygulamamızı bile benzer zamanlarda indirdik biz bu hatunla, iyi hatırlıyorum.  Her neyse, sunucuya girdim selamlaştık ve o zamana kadar hep birilerinin  dahil olduğu ya da dahil olabileceği sohbetimizi özel bir alana taşıdık.  O da doluydu bugün.  Biliyordum.  En çok onunla ilgilenmek istiyordum ama can diyorum ya işte, can.  Kendimi, düşüncelerimi ve duygularımı bir kenara bırakıp, sadece ona odaklanamadım.  Biraz o anlattı, biraz ben.  Ben biraz onun içini ferahlatayım dedim ama bir baktım ki yazarken benim gözümden yaşlar dökülüyor ve o beni ferahlatıyor.  Gözyaşı bazen bu işe yarar çünkü içini ferahlatır insanın.

Olgunluğundan mıdır, çok iyi dinlediğinden midir bilemem bir baktım ki en çok ben konuşuyorum.  O bir şey diyor, ben “sen bir de benimkini duy” der gibi bir şey daha anlatıyorum. Halbuki diyalog böyle bir şey değildir.  Bu, bizim yaptığımız, birisi içini dökerken diğerinin buna müsade etmesidir.  Yani yarenliktir.  Hayatı sanal ve reel olarak ikiye ayırırsam, reel hayatımda olan insanların yetemedikleri noktada sohbeti ilaç gibi gelen birini gönlüme buyur etmektir. Değerli ve çok önemlidir.

Demek ki, birine yarenlik edebilmek için her zaman göz göze, diz dize olmak gerekmiyor.  Neşet Ertaş’ın dediği gibi; kalpten kalbe bir yol vardır, görülmez.

D.T.